Halloween!

Cześć. Mam na imię Karolina, chociaż mówią Karcia.
Chodzę do II klasy liceum.
W wolnych chwilach propaguję wartości antychrześcijańskie.

Wczoraj w szkole zorganizowałyśmy z Mają i Olą imprezę w stylu Halloween (która wzbudziła wśród kleru spore kontrowersje, stąd ironiczny wstęp;)). Były wątpliwości, ale wyszło no... naprawdę super.
Kilka osób przebrało się kompletnie od stóp do głów co bardzo się ceni. Inni chętnie odwiedzali wfową szatnię i oddawali się w ręce sekcji "malarzy twarzy". Każdy miał co chciał. Krew z nosa, oczu, ust. Siniaki, szwy, dziury po kulach, widły tudzież inne ornamenty. Inni zachowawczo podchodzili do sprawy. Jeszcze inni szczyptę czerwonej szminki w kąciku ust uważali za szczyt szaleństwa.
Ale się wybawiliśmy! Za niecałe dwa miesiące kolejne impreza. Planów mnóstwo.

Od lewej: Kasia, Karolcia, ja.

A tu z niecierpliwą Darią, fanatyczką układania kredek, która moim skromnym zdaniem wyglądała najlepiej.

Tutaj z Pauliną i kredkami.

A tutaj Kasia z Olą.
Dziękuję Aniu za wysłanie zdjęć!
Właściwie Halloween jest dopiero dzisiaj, więc wszystkiego upiornego.
A Wy co wybieracie?
Cukierek czy psikus? ;)
Piosenka na Halloween? The Cranberries- Zombie
Trzynaście złotych zasad mistrza horroru- Hitchcocka-> TUTAJ
Serdeczności. Karcia.

Ojciec Chrzestny i ocelot.

"Za każdą wielką fortuną kryje się zbrodnia."

BALZAC

Film (na razie tylko pierwsza cześć) i książka, biorę to- w każdej wersji.
Znalazłam w internecie pewną recenzję. Uśmiałam się, ale jest w tym sporo prawdy.
"O "Ojcu chrzestnym" mogę pisać tylko w pozycji klęczącej. Powiem bez ogródek – arcydzieło(...)"
Książka. Autor się postarał. Dobrze buduje napięcie. Jeśli w którymkolwiek momencie (a jest takich niewiele) czułam znużenie, to akurat pisarz zmieniał na chwilę wątek- często na jakiś pikantny. W ten sposób nie było nudno i za każdym razem wracałam do poprzedniego wątku z zaciekawieniem.

Don Corleone, Sonny i Michael, to postacie zarazem główne i co za tym idzie najciekawsze, najwyraźniej wykreowane i budzące największy podziw pomieszany z respektem i...prawdziwym pożądaniem. (Aż się dziwię, że odważyłam się to napisać...)

No cóż...całość utrzymana w dobrym, staroamerykańskim nastroju przyprawionym ostrymi włoskimi przyprawami. "Ojciec Chrzestny" świetnie smakuje z lasagną.

Bezbłędne role odegrali Marlon Brando i Al Pacino.

Tego drugiego widziałam co prawda tylko w filmach "Adwokat diabła" i "Ocean's 13", ale muszę przyznać, że klasa sama w sobie. Tym bardziej się cieszę, że w 2011 (przeleci;-)) będę mogła zobaczyć go w filmie "Dali & I: The Surreal Story" w roli głównej, czyli malarza surrealisty- Dalego, który zwykł mawiać sam o sobie:

"Nie biorę narkotyków – sam jestem narkotykiem."
oraz
"Jestem siedliskiem geniuszu."
Narcyzmowi w takiej formie mówię: tak.

Salvador Dali.
Dzięki temu portretowi zwróciłam uwagę na zwierzę, które chyba jest najładniejszym ze zwierząt, zaraz po wiewiórce oczywiście. Proszę Państwa przed Wami
OCELOT- ten, co piękne cętki ma.

Wracając do "Ojca Chrzestnego":

Al Pacino.

Szczegół z filmu, który utkwił mi w pamięci:
Czerwony akcent w stroju Dona Corleone- fenomenalne, bo jak wiadomo: diabeł tkwi w szczegółach. Nie omieszkam wypróbować podobnego elementu na sobie.

Praktyczne korzyści. Prawdziwa lekcja dyplomacji i ekonomii. Aż dziw, że w osobie takiej jak ja, pojawiło się autentyczne pragnienie dobicia jakiegoś interesu.

Więcej informacji i zdjęć TUTAJ.

Serdeczności. Karcia.

Iluzja. Prestiż.

Należę do osób, które przeważnie z politowaniem patrzyły na iluzjonistów, czy to w cyrku, czy w telewizji. Czy Wy też przełączaliście kanał, gdy na ekranie telewizora widzieliście Davida Copperfielda? Nie żebym była "magioodporna", wręcz przeciwnie. Po prostu serwowano mi to w bardzo tandetnej oprawie, aż do czasu kiedy zobaczyłam i przeczytałam "Prestiż" i zachwyciłam się.

Dwóch iluzjonistów, intryga, tajemnica, XIX-wieczna Anglia, stroje i rekwizyty jak najbardziej dobrze dobrane (w filmie oczywiście). Główne role męskie: Hugh Jackman i Christian Bale. Rolę kobiety, jednocześnie łączącej i dzielącej głównych bohaterów odegrała znana już i lubiana Scarlett Johansson. Pojawiła się także Rebecca Hall (czyli mamy Vicky i Cristinę - te od Barcelony- znowu w komplecie).
Pierwsze oglądałam film, ale to wcale nie zepsuło efektu książki (autor: Christopher Priest). Czytając człowiek bardziej skupia się na psychice bohaterów, niż na nastroju samych występów, ale to przez formę przekazu, przy czytanie w końcu wykorzystuje inne zmysły(?)

Nie przeczę, że no...trzeba lubić takie historie, żeby "Prestiż" urzekł. Mi to odpowiada, bo lubię się czasem oszukiwać i zmieniać świat w iluzję.

"Kiedy pierwszy raz chciałem zmienić świat, nazywano mnie wizjonerem. Za drugim razem... poproszono mnie grzecznie, abym przeszedł na emeryturę."

Iluzja wkrada się często i gęsto w sztukę, w sumie to harmonijnie współistnieją. I to się proszę państwa nazywa na przykład malarstwem iluzjonistycznym. Jakby sięgnąć daleko w przeszłość mamy np.: Andrea Mantegna, Andrea Pozzo i ich iluzjonistyczne plafony (klik w nazwiska). Toczyło się toczyło, a ludzie nie przestali wymyślać takich cudów do tej pory ;-)

Popularne jest chociażby 3D Street Art.
Uwierzycie, że to jest płaska ulica, a nie żadna kałuża?!

Czy też interesujące Body Art.
Ludzie naprawdę potrafią mieć komos w głowie!

Pypcie-rybcie.

Te tutaj bardzo lubię!

Iluzja to też doskonały temat do fotografii (może to jakiś temat na sesję panno L? ;-)).

Ci ludzie musieli mieć genialne poczucie humoru, jak Boga kocham.


Polecam też stronę Illusion Art Museum oraz bloga Amazing Illusions (zdjęcia pochodzą właśnie z tamtąd).

Lekko teraz nie jest, ale w końcu

"Życie to nie fotel, na którym siedzisz z pilotem."

Mam nadzieję, że ta notka pozostanie w opozycji do poprzedniej, którą przyznaję się, napisałam kompletnie bez włożenia w nią serca. Obiecuję, że więcej się to nie powtórzy ;-)

Jak to przystoi na autorkę wcale niekrótkiego postu o iluzji, pozostaje mi powiedzieć:

ZNIKAM!
Serdeczności. Karcia.

Strach ma wielkie możliwości.

Galeria Władysława Hasiora to jedno z miejsc, w którym za żadne skarby świata nie chciałabym zostać zamknięta sama na noc. Wpisuje więc ją na listę rzeczy mniej lub bardziej strasznych, co więcej, umieszczam w czołówce. Nie żeby mi się nie podobała. Sztuka Hasiora jest bogata w treść i bardzo wartościowa, wywołuje wachlarz skrajnych emocji, u mnie jednak najczęściej dreszcze lub jakieś obrzydzenie połączone ze strachem. Muzyka przypominająca śpiewa syren, czy jakiegoś demonicznego chóru przyprawia o dodatkowe poczucie kompletnej paranoi.

Dzieła Hasiora są naszpikowane symboliką ludową, ale nie tylko. Żeby wszystkie zrozumieć, trzeba mieć naprawdę sporą wiedzę historyczną, polityczną i o religiach. Nie ukrywam, w niektórych kompletnie się nie rozeznałam.

Szczególnie urzekł mnie motyw Ikara, więc uzupełnię go piosenką- TUTAJ.

A to moje ulubione:
"Wyszywanie charakteru"

Pierwsze dwa zdjęcia moje, trzecie nie jest moje.
Więcej informacji TUTAJ.

Zardzewieję.
Serdeczności. Rozdarta na pół- Karcia.

Voyage, voyage...?

Klasa I
Plan:
Jedziemy na trzydniową wycieczkę. Najlepiej za granicę. Ja wiem...Praga, albo coś w tym stylu, przecież to liceum, więc można spokojnie jechać gdzieś dalej.
Efekt:
Dwa dni w Zakopanem.

Klasa II
Plan:
W tym roku zaszalejemy, w końcu to prawie ostatnia szansa w szkole średniej (maturalne klasy rzadko jeżdżą na dłuższe wycieczki, bo wiadomo, egzamin dojrzałości gra w trzeciej klasie pierwszoplanową rolę) Cztery dni w ciekawym miejscu, no bo w końcu chcemy coś zobaczyć. Niestety nie da się na cztery. No w sumie trzy, to też nie jest źle. Jakieś propozycje? Tak, jedźmy do Wiednia! A jak się nie uda, to wdrożymy w życie plan z pierwszej klasy, to znaczy Praga. Rozpatrzona była też opcja Paryża, ale to nie przejdzie. Pozostańmy więc przy Wiedniu.
Efekt:
Najpewniej trzy dni w Kotlinie Kłodzkiej.

Tak, to właśnie od II F możecie się wszyscy uczyć, jak dopiąć swego i realizować swoje plany.

A, żeby nie było do końca pesymistycznie, a tematycznie, skoro o podróżach, pokażę Wam cudowne obrazy.

"Bon voyage"

"Poolside Prose"

Autor: Vladimir Volegov

Więcej cudowności tego artysty znajdziecie TUTAJ.

Serdeczności. Karcia.
PS.Przepraszam za ironię, ale to pod wpływem emocji.

Coco Chanel.

Ikona mody. Ogromna siła duszy, nieprzeciętny charakter. Pierwsza na świecie mała czarna. Męskie fasony, piękne lecz proste kapelusze, odzieżowe innowacje, pikowane torebki. Słynne perfumy No. 5, w które ponoć najlepiej ubrać się do łóżka. Kto nie zna Coco Chanel?

Gabrielle Bonheur Chanel

"Moda – to co dziś ładne, ale za kilka lat będzie brzydkie. Sztuka – to co dziś brzydkie, ale za kilka lat będzie ładne."

Film biograficzny "Coco Avant Chanel" z 2009 okazał się być cudownym powrotem do świata mody, problemów i miłości dwudziestowiecznej Francji. Szczery, nie nazbyt dramatyczny. Pełen uroku i poruszający. Podobały mi się sceny śpiewu Coco oraz te demonstrujące gotowość na wszystko i determinację charakternej Chanel.

W roli głównej ciemnooka francuska piękność- Audrey Tautou- mi znana z "Amelii" i "Miłość- nie przeszkadzać". W sumie cieszę się, że na rynek nie jest zasypywany francuskimi filmami. Są rzadkie, więc dlatego tak urzekają. Z drugiej strony lista filmów z Audrey czeka na mnie cierpliwie.

Film obejrzałyśmy na słynnym wadowickim "Środawisku". Byłam tam pierwszy raz i wybiorę się jeszcze na pewno.

Trójco! Coco dała nam radę na najbliższy, ciężki czas:
"Przemilczenia dzielą bardziej niż nieobecności."


Zdjęcie od Ludwisi

Dzisiaj w głośnikach: El Tango De Roxanne z Moulin Rouge. Muszę zdobyć ten film.

Serdeczności. Żeby nie było zbyt zdrobniale-Karolina.